اینکه خاک سیهش بالین است  

                                              اختر چرخ ادب پروین است

گر چه جز تلخی ز ایام ندید       

                                             هر چه خواهی سخنش شیرین است

صاحب آن همه گفتار ، امروز      

                                              سائل فاتحه و یاسین است

دوستان به که ز وی یاد کنند        

                                              دل بی دوست دلی غمگین است

خاک در دیده بسی جان فرساست    

                                              سنگ بر سینه بسی سنگین است

بیند این بستر و عبرت گیرد       

                                              هر که را چشم حقیقت بین است

هر که باشی و ز هر جا برسی  

                                              آخرین منزل هستی این است

آدمی هر چه توانگر باشد           

                                              چون بدین نقطه رسد مسکین است

اندر آنجا که قضا حمله کند     

                                              چاره تسلیم و ادب تمکین است

زادن و کشتن و پنهان کردن    

                                              دهر را رسم و ره دیرین است

خرم آن کس که در این محنت گاه 

                                              خاطری را سبب تسکین است

بچه ها باید اول بگم که این شعر احتمالا برایتان اشنا است با نام باز باران با ترانه که تو دبستان خوندیم ولی اصل این شعر چنین است از جان کارو که حدود 50 -60 سال قبل می زیست.

باز باران ...

باز باران بی ترانه ...

باز باران با تمام بی کسی های شبانه

می خرد بر مرد تنها

می چکد بر فرش خانه

باز می آید صدای چک چک غم

ز ماتم ....

 ادامه مطلب...

ببار ای نم نم باران زمین خشک را تر کن

 

                         سرور زندگی سر کن دلم تنگه ......دلم تنگه

 

بخواب , ای دخترم نازم به روی سینه بازم

 

                        که همچون سینه ی سازم همش سنگه ....همش سنگه

 

نشسته برف بر رویم , شکسته صفحه رویم

                        خدایا ! با چه کس گویم سر تا پای این دنیا  همش ننگه..... همش ننگه

شش ماه تمام است که در کوچه و پس کوچه ها ویلانم
این نامه انعکاس واپسین طپش قلب محنتبار یکی از هزاران زن بیگناه است که اجتماع ، در ظلمت شب احتیاج ، کلمه شرافت را از قاموس زندگیش ربوده است .
این نامه آخرین نامه یک فاحشه است
کاش نامه رسان هرگز این نامه را به مادر این زن تیره بخت نمی رساند....
مادر جان ! این آخرین نامه ایست که از یکوجبی گور زندگی واژگون بخت خود برای تو می نویسم ..
فاصله من –فاصله پیکر درهم شکسته من – با گور بی نام و نشانی که در انتظار من است یکوجب بیش نیست ..
این نامه ، هذیان سرسام آور رویای وحشتناکی است که در قاموس خانواده های بدبخت نام مستعارش زندگیست ..

 ادامه مطلب...

یادمان باشد اگر خاطرمان تنها شد

                           طلب عشق زه هر بی سر و پایی نکنیم

به دریا شکفه بردم از شب دشت

                             از این عمری که تلخ تلخ بگذشت

به هر موجی که می گفتم غم خویش

                      سری بر سنگ می زد و باز می گشت

           

آدمک اخر دنیا همین جاست بخند

                                            آدمک مرگ همین جاست بخند

آدمک آن دست خطی که تورا عاشق کرد

                                               شوخی کاغذی ماست بخند

آدمک خر نشوی گریه کنی

                                                 کل دنیا سراب است بخند

آدمک ان خدایی که در آسمان هاست

                                                  به خدا اونیز تنهاست بخند.